14 jaar geleden, na het zelf bouwen van 2 huizen, met 4 kinderen en ik eindelijk aan mijn studie moleculaire biologie was begonnen, combinerend met mijn 40 plus baan in het onderzoek kreeg ik daar ook nog een scheiding bovenop en brak ik mijn pols. Toen lukte het me bijna niet meer om nog alle ballen in de lucht te houden. Ik was de hele dag moe en merkte dat ik steeds meer klachten begon te krijgen. Chronische stress bleek daarvan de oorzaak te zijn. Echt MEGA veel in je hoofd zitten. Bovendien verwachtte ik met mijn denken mijn problemen op te lossen! Dus nog meer denken.

Tijdens mijn onderzoek naar multifactoriële erfelijke aandoeningen, waarbij meerdere factoren tot een ziekte leidden, ontdekten we dat omgevingsfactoren invloed hebben op het ontstaan van erfelijke ziekten. Niemand had destijds ooit van Epigenetica gehoord. Ik kwam achter de term tijdens het zoeken naar de genen verantwoordelijk voor Dyslexie. Wat bleek? Kinderen met exact dezelfde erfelijke afwijking, een mutatie in het gen, bleken verschillende klachten te hebben. Dat was shocking en erg onlogisch. Je verwacht namelijk hetzelfde resultaat van eenzelfde afwijking. Om dit te begrijpen nemen we als voorbeeld twee kinderen met dezelfde genafwijking met als gevolg dat ze Dyslectisch zijn, dus niet goed kunnen lezen. Het ene kind dat toen het jong was niet onderzocht werd en veel later in het leven pas te horen kreeg dat het Dyslexie had, werd in eerste instantie als dom bestempeld want het kon niet lezen en schrijven. Met tegenzin ging dit kind als volwassene in de fabriek werken, immers voor dat werk was lezen en schrijven minder belangrijk.

Nu weten we dat wanneer iemand vaak verteld wordt dat hij dom is, hij of zij daarin gaat geloven, zich daar ook naar gaat gedragen en de overtuiging krijgt “ik ben dom, zo ben ik altijd al geweest en zal ik ook altijd blijven”, zo sterk zijn negatieve overtuigingen. 

Het andere kind werd wel meteen onderzocht en verteld dat het Dyslexie had. Het werd gerustgesteld dat het helemaal niet erg is en dat het daar aangepast lesmateriaal en begeleiding voor zou krijgen. En wat was het gevolg? Deze leerling was in staat zich tot een slimme leerling te ontwikkelen die zelfs het vwo-niveau aankon. Twee kinderen met dezelfde erfelijke afwijking, die zich anders ontwikkelden. Dat was het natuurlijk waard om nader te onderzoeken!

Uit eeneiige tweeling studies blijkt ondertussen ook dat dit vaak voorkomt De tweeling heeft hetzelfde DNA, maar wanneer zij in andere omstandigheden van elkaar opgroeien, kunnen er grote verschillen in zowel uiterlijk, als hun gedrag en lichamelijke klachten en ziekten ontstaan. De omgeving heeft echt invloed op wie jij bent.

Men kwam er ook achter, bij families waarbinnen men verwacht dat wanneer een van de ouders een mutatie heeft en ziek wordt, het kind met de mutatie ook ziek zal worden. Toch bleek dat niet altijd het geval. Iemand kan wel een mutatie hebben, bijvoorbeeld voor borstkanker, maar er ontwikkelt zich helemaal geen borstkanker gedurende het leven van die man of vrouw (bij groot publiek is minder bekend dat mannen die ziekte kunnen krijgen) ook hier blijkt sprake te zijn van epigenetische effecten. Je begrijpt dat het voor medici ethisch gezien erg lastig werd om tegen familieleden te vertellen dat ze een mutatie hebben. Mensen zouden zich zorgen kunnen maken, terwijl de ziekte misschien helemaal niet zullen ontwikkelen. Dit speelde vooral bij mensen met de ziekte van Huntington, wat vroeg kan worden vastgesteld, zeer ernstig is en zich meestal pas op latere leeftijd ontwikkelt.

Toen gingen onderzoekers vermoeden, dat epigenetica ook wel eens een rol kon spelen bij andere lichamelijke klachten die niet met mutaties in het DNA te maken hebben. Meteen dacht ik aan mensen met zogenaamde vage klachten. Ik heb me altijd zo verbaasd dat die klachten niet duidelijk konden worden verklaard?  Ook aan het tegenovergestelde, mensen die spontaan beter werden van zeer ernstige klachten, die niet door artsen en doktoren konden worden verklaard. Voor mij was dat zo mega interessant, kwartjes vielen, nee euro’s (guldens in die tijd)

Vanuit mijn wetenschappelijke studies, wist ik al hoeveel energie je lichaam nodig heeft om alles goed te laten verlopen in de cellen van je lichaam en dat wanneer je vaak moe bent er iets mis is met je energiehuishouding. Dat je levensstijl en daarmee je stress level invloed heeft op het ontstaan van klachten en ziekten werd opeens een logische gedachte. Dus, ik wilde maar een ding, ontdekken hoe ik mijn stress kan verminderen en ik wist gewoon dat mijn klachten met minder stress wel moesten verdwijnen. Dat het lichaam in staat is tot herstel was mij ook al bekend, alleen niet in hoeverre een proces omkeerbaar was. Gek, wanneer je zo theoretisch bezig bent, dat je dan niet automatisch praktisch gaat denken. Nee bij ons mensen moet het eerst mis gaan, voordat we tot actie over gaan. Wanneer er een rood lampje brand in je auto ga je er direct mee naar de garage! En wanneer de tank leeg is, gaat doorrijden toch écht niet lukken! Nee wij mensen denken dan toch nog door te kunnen gaan en gelukkig heeft jouw briljante lichaam daar een hele mooie oplossing voor! Hoe dan? Door je hersencellen af te breken! Omdat daar nog energie uit te halen is.

Uit onderzoek naar mensen met Anorexia is gebleken dat ze steeds dommer werden. Ze gingen het onderzoeken en kwamen totdat resultaat, de afbraak van hersencellen levert energie op, wat voor andere cellen kan worden gebruikt. Daar schrik je wel even van, niet? Normaal haalt je lichaam onder andere de energie uit je voeding of je opgeslagen vet. Wanneer dat er niet meer is, wil je lichaam overleven en neemt noodmaatregelen. Men heeft uitgetest dat je lichaam maximaal 4 tot 5 maanden reserve oplossingen heeft en dan is het ook echt op, denk aan mensen met burn-out. Het woord zegt het al, opgebrand en dat is dus ook letterlijk zo.

Denken neemt veel energie bij je weg en omdat ik zo van mijn stuk was van mijn scheiding en veel afviel in die tijd, (17 kg in vier maanden) was het opeens logisch dat ik geen energie meer had. En vier kinderen zet je ook niet even bij een ander neer. Die blijven rekenen op een moeder die de hele dag  voor ze rent en zorgt, zoals ze gewend waren. Therapie was voor mij in die tijd NOT done; ik was meer van de zelfhulp. Dus ging ik op zoek en kwam al snel bij methoden terecht waar ik nog nooit van had gehoord. Yoga, meditatie, ademhalingsoefeningen, Mindfulness. Vanuit mijn wetenschappelijk oogpunt leerde ik ook over kwantumfysica en energievelden. Dat was nog eens wat anders dan biologie over de cellen in je lichaam. Tijdens al mijn studies en werk, heb ik me telkens weer verbaasd over hoe bijzonder ons lichaam is. Hoe is het mogelijk dat het allemaal zo perfect werkt. Ook heb ik inzicht gekregen in hoe dat het mis gaat en hoe één mini kleine verandering in je DNA al een ernstige ziekte kan veroorzaken en zelfs tot de dood kan leiden, denk aan miskramen.

Omdat ik het toch bij het wetenschappelijke wilden houden en er op mijn werk bij de Radboud een professor was die ook meditatieleraar was en hoog stond aangeschreven, besloot ik naar zijn kennismakingsdag te gaan. Een zogenaamde loopmeditatie training in Nijmegen vlakbij de Universiteit verwachting kwam ik daaraan en ik moet je zeggen dat ik destijds niet precies wist wat meditatie nu eigenlijk was en vooral niet hoe je “het moest doen”? Ik had wel gelezen dat het goed voor me zou zijn en mijn stress zou verminderen en er werd me zelfs beloofd dat mijn klachten zouden afnemen! Als rationele wetenschapper vond ik het best zweverig waar ik terecht kwam en nadat ik de klederdracht van de aanwezige mensen zag en de voor mij toen nog onbekend geur van wierook opsnoof, dacht ik waar ben ik nu terecht gekomen?

Ik weet zeker dat ik toen volledig in de stress modus stond! We moesten eerst gaan zitten op zo’n veel te klein kussentje en dan in stilte wachten tot de tijd voorbij was. Zo voelde het voor mij.  Alle gedachten mochten er zijn. Huh? Ik dacht dat ik gek werd. Door me juist te concentreren op mijn volle hoofd, dacht ik nu denk ik zoveel dat er vast rook uitkomt. Alsof je op alsof je op tilt slaat. De ene gedachte na de andere kwam in me op en ik merkte dat ik erg onrustig werd. Dit vinden mensen fijn? Dit geeft je rust? Hiervan word mijn stress minder? Dat zag ik niet zitten en nadat ik kort aan de loop-mediatie had meegedaan waarvan ik ook totaal niet het nut van in zag, ben ik teleurgesteld naar huis gegaan.

Wat nu? Ik wilde toch mijn stress verminderen? In die tijd had ik last van hartkloppingen, mega veel hoofdpijn en eigenlijk ging er amper een dag voorbij zonder deze klachten. Ik had last van bekkeninstabiliteit waardoor lopen en zitten pijnlijk was. Ook rende ik regelmatig naar de huisarts om weer een kuurtje voor mijn blaasontsteking te halen.

Tot de dag dat ik besloot naar een open dag te gaan aan de academie voor psychodynamica. Ik was blown away. Er ging een nieuwe wereld voor me open, na de demonstratie van familie- opstelling en voice dialogue.  Ik nam de begrippen reïncarnatie en werken op zielsniveau maar even voor lief, je begrijpt dat ik daar nog niets mee had. Wat bleek later? Je kunt pas over iets oordelen wanneer je een ervaring hebt gehad. Je weet pas hoe het is om te bungeejumpen nadat je aan zo’n elastiek hebt gehangen en je het gevoel hebt dat langzaam de banden van je enkels afschuiven en de man die je daar beneden komt halen nog naar je onderweg is. Je denkt, dit doe ik nooit meer! Dan pas kun je zeggen hoe het is om van de Bloukrans brug in Afrika te springen.

Daarvoor, kun je wel een mening hebben maar waar is die op gebaseerd? Geloof je dat het ongevaarlijk is? Of gaat het ook wel eens mis. Ik leerde snel dat het niet alleen ons gedrag is wat stress veroorzaakt, maar ook onze gedachten en gevoelens. Toen werd het pas echt interessant. Ik besloot daarmee aan de slag te gaan.

En dat bleek de juiste volgorde! Ik kreeg rust in mijn hoofd en mijn gevoelens onder controle. Mediteren werd een fluitje van een cent. onder controle had, was mediteren een fluitje van een cent. Daar kun je jezelf dus in trainen, zó goed dat het nu soms lastig is om na te denken. Met als gevolg dat ik bruis van de energie (ja en nog steeds 4 + 2 = 6 dochters en een fulltime baan waar elke dag weer uitdagingen in zijn). Ook de lichamelijke klachten zijn weg. Ik heb nu alleen nog 1 keer per maand hoofdpijn omdat mijn hormonen als vrouw even van de kaart zijn. Zodra ik toch nog heel af en toe een klacht krijg, pas ik een andere zelfontwikkelde methode Hartresonantie© toe en ben er doorgaans binnen een dag weer vanaf, ja ook blaasontsteking. Ik ben volledig in mijn kracht, reageer nu anders in situaties en ervaar geen stress meer. Er is rust in mijn hoofd en ik ben me bewust van mijn levensstijl en de invloed die ik heb op mezelf en mijn omgeving. De oefeningen die ik je aanraad te gaan doen zijn voor mij een automatisme geworden.

Epigenetica is nu wereldwijd een onderzoeksgebied waar men veel mee bezig is en steeds meer kennis over naar buiten komt. Mocht je hier meer over willen weten, neem dan contact met me op en dan kijken we samen of ik je kan helpen of waar je de juiste informatie kunt vinden.

Lianne